Het was een warme dag in Agra, de stad van de Taj Mahal. Die ochtend hadden we uren gedwaald door het Rode Fort – die andere attractie van Agra – en nu liepen we naar het treinstation om tickets naar onze volgende bestemming te regelen.
Een beste wandeling, en ook de felle zon en het bloedhete asfalt maken onze tocht niet makkelijker. We besluiten het daarom voor de terugweg anders aan te pakken en met een motorriksja terug te gaan nog ons guesthouse. ‘South Gate of Taj Mahal’, zeg ik tegen de chauffeur. Hij knikt, we worden het eens over een prijs en stappen in.
Al snel heb ik door dat er iets niet helemaal goed gaat. Ik heb een onfeilbaar richtingsgevoel en de man rijdt in een noodvaart de verkeerde kant op. Ik tik hem op zijn schouder en roep nogmaals de naam van ons hotel, en dat we bij de Taj Mahal moeten zijn. Hij knikt weer, gebaart geruststellend wat met één hand en rijdt weer verder. Ik kijk mijn reisgenootje aan, maar we besluiten het nog heel even aan te kijken.
Het station wordt steeds kleiner en voor mijn gevoel rijden we alleen maar verder de verkeerde kant op. Misschien dat de beste man een kortere route weet en maken we zometeen een flinke bocht naar links, denk ik nog naïef.
OVER EIKELS EN SLECHTE IDEEËN
Als we na tien minuten nog steeds op diezelfde weg rijden, steeds verder weg van waar we moeten zijn, heb ik er genoeg van. Boos tik ik de man weer op zijn schouder. Ik geef hem nog een keer de naam van ons hotel door en roep heel hard ‘TAJ MAHAL!’. Hij kijkt me chagrijnig aan en stopt de riksja.
Dat hotel ligt aan de andere kant van de stad, weet hij te melden. Boos kijk ik hém aan. Dat hebben we zelf inderdaad ook gemerkt. Geërgerd druk ik hem de afgesproken hoeveelheid roepies in zijn handen. We stappen uit en gebaren dat hij weg moet gaan. No way dat we weer bij deze eikel in zijn riksja stappen.
Niet ons beste idee. Moe, boos en helemaal gaar van de hitte staan we langs het smeulende asfalt in een buitenwijk van Agra. Om ons heen is een soort van bos en we hebben geen idee welke kant we op moeten. Ik schat dat we ons op dat moment zo’n tien kilometer van ons guesthouse bevinden en weet even niet meer wat we moeten doen. Verontwaardigd en onbegrepen stappen we daarom maar verder, met een beetje geluk in de juiste richting.
Onze voettocht duurt niet lang. In mijn woede zie ik een flinke steen over het hoofd. Ik heb slippers aan en tik hem met het topje van mijn grote teen aan. Het resultaat is een gescheurde nagel en het bloedt behoorlijk. Ik word licht in mijn hoofd en ga daar aan de kant van de weg bijna tegen de vlakte.
Ik ga zitten op de steen en wanhopig begin ik te snotteren. Terwijl mijn reisgenootje zich over mijn teen ontfermt komen opeens van alle kanten Indiase mannen tevoorschijn. Twee Westerse deernes in nood, dat zien ze blijkbaar graag. We worden omcirkelt door minstens tien heren en iedereen wil heel graag helpen, maar niemand heeft een riksja die ons weer terug naar het hotel kan brengen.
We zijn nog steeds wantrouwig en verdrietig over het grote onrecht dat ons is aangedaan, als er plotseling een broodmagere man bij komt staan. Hij heeft een fietsriksja en wil ons wel wegbrengen. Dankbaar maken we van zijn aanbod gebruik. De rest van de mannen wenst ons succes, en onder een bescheiden applaus stappen we in.
ACHTEROP DE FIETS IN AGRA
Daar zitten we dan. Twee welvarende Westerse vrouwen. Achterop de fiets bij deze behulpzame man. Ik weet dat het normaal is hier, maar toch schamen we ons. In de bloedhitte trapt hij ons al die kilometers terug. We schamen ons diep. Die arme, broodmagere meneer trapt zich een ongeluk, en wij kunnen alleen maar zeuren. We reiken hem een fles water aan, en eenmaal in bekend gebied willen we aanstalten maken om de rest te lopen. Dit kan écht niet.
Maar de man wil er niets van weten, blijft bezorgd op mijn teen wijzen en trapt stug door. Als hij even later van zijn fiets springt en een winkel binnenrent zien wij onze kans schoon. Afstappen, betalen en de rest van het stuk hinkelen naar het hotel.
Al veel te snel is de man terug. Wappert enthousiast met een klein pakketje. Het zijn pleisters voor mijn kapotte teen.
Zo, halleluja. Die komt binnen. Dat uitgerekend deze meneer – die maar een paar roepies per ritje vangt – pleisters gaat kopen voor iemand zoals ik. Zo ongelofelijk lief. Zo ontzettend gul. Het ontroerde me op dat moment, en eigenlijk ontroert het me nog steeds. Want ze bestaan dus echt, deze mensen. Zelfs (of misschien juist?) in een arm land.
Die dag zie ik twee kanten van India. Wat begon met een ongelukkige ontmoeting, bleek slechts een half uur later de aanloop naar mijn dierbaarste herinnering van de hele reis te zijn geweest. Het heeft me geleerd dat je zoveel onhandige, vervelende dingen kunnen overkomen op reis. Maar dat ook die gebeurtenissen zomaar het begin kunnen zijn van een heel erg mooi en ontroerend moment.
Nog vaak denk ik terug aan deze middag. En natuurlijk aan India zelf. Mijn reis was een voortdurende aaneenschakeling van bijzondere ontmoetingen, maar dit was absoluut de meest speciale.
Meer lezen over backpacken in India? Deze blogs vind je misschien ook interessant:
• Is India veilig voor vrouwelijke reizigers?
• Route en planning: 4 weken backpacken in India
• Woestijnprovincie Rajasthan in India: 10 tips voor Jodhpur en Jaisalmer
• 8 dingen die je kunnen overkomen in een trein in India, en wat ik daarvan leerde
28 reacties
Prachtig, ontroerend verhaal! En typisch India. Tegenover elke frustratie en irritatie staat een ontmoeting of gebeurtenis die ervoor zorgt dat je het land en haar inwoners weer in je hart sluit. Dit is er in elk geval eentje om nooit te vergeten!
Ja echt! Zoveel extremen, ongelofelijk eigenlijk wat je er allemaal kan meemaken :)!
Wat een prachtig en ontroerend verhaal, Stéphanie. Soms zijn de meest onverwachte dingen inderdaad de mooiste herinneringen aan je reis.
Dankjewel, en inderdaad, juist dat onvoorspelbare maakt reizen zo verslavend leuk!
Wat een prachtig verhaal! Er zijn zulke mooie en goede mensen op de wereld, en vaak kom je daar pas achter bij dit soort gebeurtenissen. Ook ik zie vaak hier dat armoede niet betekent dat mensen je niks willen geven, juist deze mensen zijn zo lief en gul. Echt mooi om te zien!
Ja geweldig toch? Ik was er echt door geraakt, juist vanwege het grote verschil tussen ons.
Prachtig! Wat een mooi verhaal! Dit verwoord precies waarom ik Azië zo geweldig vind. De onwijs lieve, behulpzame mensen die zelf vaak zo weinig hebben. Daar kunnen we hier nog wat van leren!
Vind ik ook! Het gaat helemaal niet om spullen of geld, maar om of je een goed hart hebt :)
Wat een mooi verhaal! En zulke ontmoetingen op reis; daar doe je het toch eigenlijk voor. Ik vraag me wel eens af hoe het met zo iemand nu gaat.. Dank voor dit verhaal Stephanie! :)
Dankjewel voor je lieve comment! En ik ben ook wel benieuwd, helaas ga je daar nooit meer achter komen…
Leuk geschreven en mooi gebaar inderdaad. Ik wil ook nog heel graag naar India, naar de Gouden Driehoek, naar Goa en naar het zuiden.
Doen hoor, zo’n bijzonder land! En echt waar: tegenover elke nare herinnering staat een hele mooie!
Ja, dit zijn de mooie dingen van het reizen. Ik heb jaren getwijfeld of ik naar India zou gaan maar toen we uiteindelijk in 2013 door Rajasthan trokken was ik helemaal onder de indruk van de mensen, zo lief en open.Ik voelde me echt welkom! Deze meneer past precies in dat plaatje. Overigens was ik ook in Agra en daar merk je wel echt de verschillen tussen mensen die meer met toeristen omgaan en mensen die dat niet doen. Helaas is de eerste groep (al) een stuk minder vriendelijk dan de tweede. Agra was daardoor voor mij één van de minst fijne plekken van de reis.
Oooh Rajastan, zo mooi! Ik ben in Jaisalmer en Jodhpur geweest. Ontzettend bijzonder! En wel eens met dat laatste, maar dat zie je helaas op meer plekken (ook buiten Azië) :(.
Super mooie post! Ik zou ook echt super graag is naar India gaan, maar ik heb écht nog geen idee wat, waar en hoe. Ben er mij wel van bewust dat er ook minder rooskleurige kantjes aan zijn. Sterk verhaal!
Gaaf plan, ik vond het enerzijds geweldig, anderzijds verschrikkelijk! Maar wel een heel erg mooi land, snap waarom het trekt ;).
Wat een ontzettend bijzonder verhaal!
Dankjewel :)
Mooi verhaal! Denk dat je overal wel geluk moet hebben met wie je ontmoet, maar best dat er overal mensen zijn die je doen glimlachen als je er aan terugdenkt. Ik ben zelf nog nooit naar India geweest, maar staat zeker op mijn bucketlist.
Gelukkig wel inderdaad! Zolang je ervoor open staat zullen er altijd van dat soort mensen zijn denk ik :)
Oooooo, ik krijg er tranen van. Ik heb een paar jaar geleden mijn hart verloren aan India. Wij zijn een keer met een groep studenten naar de Taj Mahal geweest en de organisatie had een super de luxe touringcar XXL met airco geboekt. We kwamen helaas in de file en hebben elf uur gedaan over het stukje Agra- Delhi. Ik kan me nog herinneren dat we als een stel rijke studentjes zaten te klagen over het wachten. Totdat ik een paar mensen samen aan tafel zag zitten voor een geïmproviseerde hut en ze hadden de grootste lol met elkaar. Zo brengen zij hun dagen door en zijn gelukkig. Dat is voor mij echt een les geweest, dat wij het echt echt echt niet slecht hebben hier.
Mooi verhaal! Alleen daarom al zou ik iedereen willen aanmoedigen om te gaan reizen. Je leert zoveel over andere culturen, maar juist ook heel veel over je eigen. Door die contrasten worden hele simpele dingen duidelijk.
Een mooi verhaal, echt. Ontroerend zelfs. Het is toch vaak zo, ook hier in eigen land dat mensen die weinig bezitten toch nog willen delen. Het is dubbel, maar ik denk dat zowel jij als die man met een goed gevoel weer verder konden. Ik wil India echt ook graag een keer bezoeken, een van m’n beste vriendinnetjes is net terug. Zij ging normaal een maand rondtrekken maar is na week 2 heel erg ziek geworden (voedselvergiftiging) en ze zijn moeten terug keren. Jammer! Maar ik wil nog steeds gaan ;-)
Dankjewel voor je reactie, ik hoop inderdaad dat die meneer er een goed gevoel aan heeft overgehouden :). En wat naar dat je vriendin terug moest! Het is ook wel echt een uitdaging hoor, wat betreft eten en gezond blijven. Zelf ook wel last van gehad ;). En zeker doen hoor! Een bijzonder land, ik raak er 4 jaar na dato nog steeds niet over uitgepraat!
Wat een mooi verhaal! Ik kan me goed inleven in jouw eerste reactie, hoe vaak wij ons ook niet kapot geërgerd hebben aan locals die zich niet aan de afspraken hielden. Gelukkig zijn er maar relatief weinig van dat soort idioten en is je dag dubbel en dwars goed gemaakt door de tweede ontmoeting!
Yes, hartstikke mee eens. En dankjewel :)!
Wat een ontroerend verhaal, je zet me zo weer terug in India en ik zie die beste man gewoon voor me, zoals ze er zoveel zijn… lieve mensen die beter verdienen dan hun knieën stuk trappen op zo’n fietsriksja. In tegenstelling tot taxichauffeurs en motorriksja-chauffeurs ben ik nog nooit een onaardige fietsriksja-man tegengekomen. Goed geschreven en perfect om “minor issues” zoals zere tenen mee te relativeren. O ja… jullie hebben die man een beste fooi gegeven neem ik aan?! :)
Aaah dankjewel! Heel leuk om te horen :). En ja, een flinke fooi. Al voelde dat ook weer een beetje alsof we ons schuldgevoel aan het afkopen waren. Maar die man hebben we er blij mee gemaakt. Hij moest eens weten dat ik soms nog aan hem denk haha!