Het was een warme dag in Agra, de stad van de Taj Mahal. Die ochtend hadden we uren gedwaald door het Rode Fort – die andere attractie van Agra – en nu liepen we naar het treinstation om tickets naar onze volgende bestemming te regelen.
Een beste wandeling, en ook de felle zon en het bloedhete asfalt maken onze tocht niet makkelijker. We besluiten het daarom voor de terugweg anders aan te pakken en met een motorriksja terug te gaan nog ons guesthouse. ‘South Gate of Taj Mahal’, zeg ik tegen de chauffeur. Hij knikt, we worden het eens over een prijs en stappen in.
Al snel heb ik door dat er iets niet helemaal goed gaat. Ik heb een onfeilbaar richtingsgevoel en de man rijdt in een noodvaart de verkeerde kant op. Ik tik hem op zijn schouder en roep nogmaals de naam van ons hotel, en dat we bij de Taj Mahal moeten zijn. Hij knikt weer, gebaart geruststellend wat met één hand en rijdt weer verder. Ik kijk mijn reisgenootje aan, maar we besluiten het nog heel even aan te kijken.
Het station wordt steeds kleiner en voor mijn gevoel rijden we alleen maar verder de verkeerde kant op. Misschien dat de beste man een kortere route weet en maken we zometeen een flinke bocht naar links, denk ik nog naïef.
OVER EIKELS EN SLECHTE IDEEËN
Als we na tien minuten nog steeds op diezelfde weg rijden, steeds verder weg van waar we moeten zijn, heb ik er genoeg van. Boos tik ik de man weer op zijn schouder. Ik geef hem nog een keer de naam van ons hotel door en roep heel hard ‘TAJ MAHAL!’. Hij kijkt me chagrijnig aan en stopt de riksja.
Dat hotel ligt aan de andere kant van de stad, weet hij te melden. Boos kijk ik hém aan. Dat hebben we zelf inderdaad ook gemerkt. Geërgerd druk ik hem de afgesproken hoeveelheid roepies in zijn handen. We stappen uit en gebaren dat hij weg moet gaan. No way dat we weer bij deze eikel in zijn riksja stappen.
Niet ons beste idee. Moe, boos en helemaal gaar van de hitte staan we langs het smeulende asfalt in een buitenwijk van Agra. Om ons heen is een soort van bos en we hebben geen idee welke kant we op moeten. Ik schat dat we ons op dat moment zo’n tien kilometer van ons guesthouse bevinden en weet even niet meer wat we moeten doen. Verontwaardigd en onbegrepen stappen we daarom maar verder, met een beetje geluk in de juiste richting.
Onze voettocht duurt niet lang. In mijn woede zie ik een flinke steen over het hoofd. Ik heb slippers aan en tik hem met het topje van mijn grote teen aan. Het resultaat is een gescheurde nagel en het bloedt behoorlijk. Ik word licht in mijn hoofd en ga daar aan de kant van de weg bijna tegen de vlakte.
Ik ga zitten op de steen en wanhopig begin ik te snotteren. Terwijl mijn reisgenootje zich over mijn teen ontfermt komen opeens van alle kanten Indiase mannen tevoorschijn. Twee Westerse deernes in nood, dat zien ze blijkbaar graag. We worden omcirkelt door minstens tien heren en iedereen wil heel graag helpen, maar niemand heeft een riksja die ons weer terug naar het hotel kan brengen.
We zijn nog steeds wantrouwig en verdrietig over het grote onrecht dat ons is aangedaan, als er plotseling een broodmagere man bij komt staan. Hij heeft een fietsriksja en wil ons wel wegbrengen. Dankbaar maken we van zijn aanbod gebruik. De rest van de mannen wenst ons succes, en onder een bescheiden applaus stappen we in.
ACHTEROP DE FIETS IN AGRA
Daar zitten we dan. Twee welvarende Westerse vrouwen. Achterop de fiets bij deze behulpzame man. Ik weet dat het normaal is hier, maar toch schamen we ons. In de bloedhitte trapt hij ons al die kilometers terug. We schamen ons diep. Die arme, broodmagere meneer trapt zich een ongeluk, en wij kunnen alleen maar zeuren. We reiken hem een fles water aan, en eenmaal in bekend gebied willen we aanstalten maken om de rest te lopen. Dit kan écht niet.
Maar de man wil er niets van weten, blijft bezorgd op mijn teen wijzen en trapt stug door. Als hij even later van zijn fiets springt en een winkel binnenrent zien wij onze kans schoon. Afstappen, betalen en de rest van het stuk hinkelen naar het hotel.
Al veel te snel is de man terug. Wappert enthousiast met een klein pakketje. Het zijn pleisters voor mijn kapotte teen.
Zo, halleluja. Die komt binnen. Dat uitgerekend deze meneer – die maar een paar roepies per ritje vangt – pleisters gaat kopen voor iemand zoals ik. Zo ongelofelijk lief. Zo ontzettend gul. Het ontroerde me op dat moment, en eigenlijk ontroert het me nog steeds. Want ze bestaan dus echt, deze mensen. Zelfs (of misschien juist?) in een arm land.
Die dag zie ik twee kanten van India. Wat begon met een ongelukkige ontmoeting, bleek slechts een half uur later de aanloop naar mijn dierbaarste herinnering van de hele reis te zijn geweest. Het heeft me geleerd dat je zoveel onhandige, vervelende dingen kunnen overkomen op reis. Maar dat ook die gebeurtenissen zomaar het begin kunnen zijn van een heel erg mooi en ontroerend moment.
Nog vaak denk ik terug aan deze middag. En natuurlijk aan India zelf. Mijn reis was een voortdurende aaneenschakeling van bijzondere ontmoetingen, maar dit was absoluut de meest speciale.
Meer lezen over backpacken in India? Deze blogs vind je misschien ook interessant:
• Is India veilig voor vrouwelijke reizigers?
• Route en planning: 4 weken backpacken in India
• Woestijnprovincie Rajasthan in India: 10 tips voor Jodhpur en Jaisalmer
• 8 dingen die je kunnen overkomen in een trein in India, en wat ik daarvan leerde
