Na ons betoverende bezoek aan de Taj Mahal pakken we de trein naar woestijnprovincie Rajasthan. De volgende bestemming is Jaisalmer, een klein stadje in het uiterste westen van India. Vanuit hier trekken we per kameel nog een stukje verder naar het westen, dicht bij de grens van Pakistan, waar we de nacht doorbrengen in de Tharwoestijn.
In Jaisalmer maken we kennis met kamelen Raja en Maharadja, en met Ibrahim en Ryan, de kamelenhoeders die ons deze twee dagen gezelschap zullen houden. Met Ibrahim klikt het gelijk. De oude man kent de omgeving op zijn duimpje, en onder zijn begeleiding sjokken we de volgende uren traag door het dorre woestijnlandschap.
MET EEN KAMEEL DOOR DE THARWOESTIJN
Uren waarin we de omgeving nauwelijks zien veranderen. We komen langs droge, uitgestrekte akkers waar kleine groene sprietjes boven de aarde uitkomen, in de verte zien we zo nu en dan een paar hutjes en heel af toe komen enthousiaste kindertjes even kijken wie er op de kamelen zitten.
Na een tijdje stoppen we even om te rusten. Terwijl ik mijn stramme benen strek en mijn pijnlijke billen wat ontspanning geef, maken Ryan en Ibrahim de lunch klaar. Er wordt water uit een put gehaald, we krijgen bekers met warme, kruidige chai in onze handen en ter plaatse wordt er een simpel maal van dhal, kool en verse chappati’s voor ons gekookt.
RAKE VERHALEN
Terwijl we plaatsnemen in de schaduw van een dode boom vertelt Ibrahim over zijn leven. Dat hij soms weken van huis is om geld te verdienen. Dat het weken kan duren voordat hij naar de markt kan om verse groenten voor zijn gezin te kopen. Dat een stukje kip zó’n luxeproduct is dat hij dat nooit voor zijn familie zou kunnen klaarmaken.
Zijn verhaal raakt me. Hier zit ik dan, midden in de woestijn in India, te eten met een man die het met zoveel minder middelen moet doen dan ik. Iemand die in alle opzichten het tegenovergestelde is van mijzelf. Uren zitten we daar met z’n allen in de schaduw te wachten tot het een beetje afkoelt. We vertellen, we luisteren, we peinzen en we eten.
GLIJDEN DOOR DE ZANDDUINEN
Ruim drie uur later stijgen we pas weer op ons kameel en sjokken we verder. Wanneer de zon begint te zakken, en de woestijn een warme oranje gloed over zich heen krijgt, zien we eindelijk datgene waarvoor we zijn gekomen: de zandduinen.
Heuvels van zacht zand, zover je kan kijken. Kilometers zonder enige begroeiing. Ver weg van Jaisalmer. Een plaatje zoals in de film.
De aanblik van dit moois maakt na een lange dag en pijnlijke zit het kind in ons los. Op onze billen glijden we van de duinen naar beneden. We rollen door het zand. Rennen over de heuvels. Gierend en gillend tot de zon onder gaat.
Die avond maken we een bedje klaar van dikke wollen dekens. We kiezen een mooi plekje op een hoge duin en kruipen er al vroeg in. Nog nooit was het zo donker en zag ik zoveel sterren. Vol bewondering kijk ik naar de heldere melkweg. India en zijn bewoners weten me wederom te verbazen.
Meer lezen over backpacken in India? Deze blogs vind je misschien ook interessant:
• Is India veilig voor vrouwelijke reizigers?
• Route en planning: 4 weken backpacken in India
• Woestijnprovincie Rajasthan in India: 10 tips voor Jodhpur en Jaisalmer
• 8 dingen die je kunnen overkomen in een trein in India, en wat ik daarvan leerde
