Zoals wel vaker na een nacht vol avontuur, is ook de morning after in de Indiase woestijn niet al te best.
We worden wakker door het geschreeuw van kamelenhoeder Ibrahim. Chai, chai! roept hij een paar zandduinen verderop. De thee is klaar en we mogen aanschuiven voor de ontbijtpicknick. De zon is net op en de lucht voelt nog een beetje fris. Langzaam kom ik omhoog. Ik ben helemaal stijf. Slapen op een deken in het woestijnzand klinkt heel romantisch, comfortabel is het allerminst.
TUSSEN DE MESTKEVERS EN VLOOIEN
Heel fris kan ik dit nachtje ook niet noemen. Om ons provisorische slaapplekje staan de pootafdrukken van duizenden mestkevers en ik kan het me eerlijk gezegd niet voorstellen dat ze ons hebben overgeslagen tijdens hun nachtelijke wandelingen. Ook mijn gezicht heeft het moeten ontgelden. De kleden waar we op sliepen blijken de doeken te zijn die gisteren dienst deden als kamelenzadel. Ik heb de hele nacht met mijn gezicht op een deken vol vlooien en viezigheid uit de kamelenvacht geslapen, en mijn gezicht zit onder de beten. Met al die vlekken en bulten is het even alsof ik terug reis ik de tijd: ik voel me weer een beetje een puber met een gezicht vol puistjes.
Gelukkig maakt het ontbijt een hoop goed. Slaperig nip ik van de warme chai en vul ik mijn maag met een flink aantal hardgekookte eitjes. Zo in het waterige ochtendzonnetje is de woestijn prachtig. Maar echt veel tijd om hier nog van te genieten krijgen we helaas niet. Het wordt snel warmer, dus haastig worden de dekens opgerold en de kamelen opgezadeld.
EEN PIJNLIJK AVONTUUR
Met tegenzin klim ik weer op de rug van mijn vriend Maharadja. Mijn billen zijn helemaal ruw van al het geschuif over het zadel en mijn benen doen pijn van het bungelen. Zo bijzonder als de dag gisteren was, zo ongemakkelijk is die vandaag.
Ik baal van mezelf dat ik me zo laat kennen door lichamelijk ongemak. Gisteren nog zaten we te praten over armoede en wat echt belangrijk is, vandaag kan ik alleen maar klagen en kom ik maar moeilijk in mijn ritme. Het enige waar ik op dit moment dankbaar voor kan zijn is dat we slechts één nachtje in de woestijn zijn gebleven. Alleen de gedachte dat we over een paar uurtjes weer in Jaisalmer zijn maakt het pijnlijke avontuur nog een beetje dragelijk.
Gelukkig duurt onze kamelentocht niet al te lang meer, en mag ik rond het middaguur eindelijk van mijn onhandige vriend afstappen. De potten en pannen worden weer tevoorschijn gehaald en onder de groene bomen brouwen we onze laatste woestijnlunch.
HET VRIENDELIJKE WOESTIJNMANNETJE
En als dan eindelijk de auto verschijnt die ons naar de bewoonde wereld zal brengen is het tijd om afscheid te nemen. Een zwaai naar de woestijn, een aai voor de kamelen en voor Ibrahim een mooie fooi. Een stapel roepies waar hij dolblij mee is, en die wij geen moment zullen missen. En terwijl we ons op de zachte achterbank vlijen denk ik toch met een flauwe glimlach terug aan de afgelopen twee dagen en aan dat vriendelijke woestijnmannetje. Die Ibrahim zal ik nooit meer vergeten.
Meer lezen over backpacken in India? Deze blogs vind je misschien ook interessant:
• Is India veilig voor vrouwelijke reizigers?
• Route en planning: 4 weken backpacken in India
• Woestijnprovincie Rajasthan in India: 10 tips voor Jodhpur en Jaisalmer
• 8 dingen die je kunnen overkomen in een trein in India, en wat ik daarvan leerde
